Nieuwe liefde!

Nee niet schrikken, ik bedoel niet dat ik Ketu wil verruilen met een ander. Ik heb het paardrijden ontdekt en ben er helemaal weg van!! Omdat Nadiri al sinds een paar jaar om de zoveel tijd zegt dat zij een pony wil, tegenwoordig is het zelfs al een pony en een paard, heb ik besloten dat wij samen gaan leren paardrijden. HELEMAAL HET EINDE!!!!! Vorige week hebben we een half uurtje gelongeerd. Eerst ik alleen, want Nadiri vond het toch wel wat eng, maar na een tijdje wilde ze zó graag bij mij, dat ze zich over haar angst heen zette en ook een paar rondjes meegereden is zowel stapvoets als in draf. Daarna heb ik een paar rondjes gegaloppeerd. Ik snap de angst van dat kind heel goed, want ook ik vond het behoorlijk eng allemaal! Maar Nadiri toont wel veel interesse en als zij kleine klusjes moet doen, vindt ze dat leuk. Zo moest zij vorige week voordat we konden gaan rijden eerst het paard borstelen en dat deed ze heel goed en heel dapper, want de paarden die rustig zijn en goed voor beginners of kleine kinderen, zijn geen kleine pony´s en daarom wel heel indrukwekkend voor zo´n klein meisje, zelfs voor mama hahaha. Ik had dagen later nog plezier van het rijden........
Vandaag ging het anders. Omdat de vrouw die het ons leert wat laat was, hebben we niet het paard vooraf zelf hoeven verzorgen, maar wel heb ik het zelf de bak in geleid. Nadiri bleef eerst bij Gaby, onze lerares terwijl ik rustig een paar rondjes reed en leerde hoe ik de teugels moest vasthouden en het paard moet sturen. Na een tijdje mocht Nadiri weer bij mij voor en dat heeft zij volgehouden tot het einde van de les. Er liep een meisje voor ons paard Merlin om hem te leiden in de oefeningen. Zo moesten wij niet het gebruikelijke rondje doen, maar diep in de hoeken, iets wat Merlin zeker niet altijd wilde. Alles ging vandaag stapvoets, geen draven of galop, maar oefeningen om te leren hoe ik zo´n dier onder controle houd, zoals diep in de hoeken en niet afsnijden, schuin oversteken, recht door het midden oversteken en zig-zaggen. Ook moesten we het stoppen oefenen, dat was niet de grootste moeilijkheid, maar het paard laten staan terwijl Maria de opdracht kreeg te lopen, dat was lastiger. Nadiri heeft op de eerste paar minuten na, de hele les meegereden en had daar plezier in. Behalve op 1 klein momentje: wij waren achterin de bak en dan moet Gaby behoorlijk luid spreken, zodat wij de opdrachten horen, toen werd Nadiri heel onzeker en dacht dat Gaby tegen haar aan het schreeuwen was. Daar hebben wij het achteraf ook nog even over gehad, zodat Gaby duidelijk weet dat Nadiri niet weet wat ze met die luide stem aan moet en Nadiri hebben we uitgelegd dat Gaby dan niet boos is, maar dat zij hard praat zodat wij haar goed kunnen horen.
Omdat ik vanavond niet naar de bowling hoefde, hoefden wij ook niet snel weg bij de manege en kon Nadiri de andere kinderen bekijken wat die allemaal doen met en voor de paarden. Op een gegeven moment gaf Gaby haar de opdracht al het kapotte werktuig op te zoeken en op tafel te leggen. Dat vond ze leuk!! Zo heeft ze uit de beide stallen alle kapotte borstels en dingen die niet meer nodig zijn weggehaald. En ik werd ook nog even aan het werk gezet, want er moesten 3 paarden naar de wei gebracht worden en er waren nog maar 2 meisjes, dus mocht ik het 3e paard leiden. Diabolo is een schitterende ruin, grijs met wit gestippeld, leeftijd weet ik niet, maar hij is wel erg speels. Zo werd ik bij binnenkomst in de box (uiteraard niet alleen, maar met iemand die heel veel op de manege is en weet wat ze doet) door hem met zijn hoofd even tegen de muur gedrukt. Vervolgens wilde hij mij niet zijn hoofd geven om het halster om te doen, moest hij eventjes plagen en toen dat eenmaal gelukt was, begon hij speels te happen in het touw in mijn handen en ook in mijn t-shirt. Nog niet zo heel lang geleden was ik voor zulk gedrag erg bang geweest, maar nu kon ik er van genieten!
Hier gaan jullie ongetwijfeld de komende tijd nog heel veel meer over lezen, want ik heb een nieuwe liefde gevonden en zal dat met groot enthousiasme delen.

Groetjes, Sandra.

Andere beestjes

Dan anders in huize Bruins. Na Nadiri´s verjaardag vorige week, die overigens zeer geslaagd verlopen is en waarbij zij enorm verwend is geworden(!), zaten wij nog buiten. Wij hoorden al enige tijd geritsel in de heg voor op het erf, maar ik dacht dat dat een vogeltje was en besteedde er verder geen aandacht aan. Op een gegeven moment kwam Banjo, 1 van mijn stalkatten, die heel goed doorhad dat Cloud aan de ketting lag en dus niet in de buurt kon komen, door het hek voor en rende de heg in waar wij al steeds hadden horen ritselen. Een hoop geschreeuw en kabaal was het gevolg, waarop ik als een speer naar voren rende om te kijken wat hij te pakken had en of er iets aan te redden viel. Het bleek een nog jonge ekster te zijn die de aanval wonderwel zonder kleerscheuren had doorstaan.
Ik heb dat beestje mee naar binnen genomen, snel gecontroleerd op verwondingen, die er niet bleken te zijn en heb hem in een kooi in de badkamer neergezet. Hij is groot genoeg dat zijn overlevingskansen goed zijn, kan alleen nog niet zelfstandig eten en nog niet vliegen. Normaal gesproken wordt aangeraden zo´n dier te laten zitten, want de ouders voeren het op de grond verder, maar dan moet je geen katten in de buurt hebben zitten die hem geen kans bieden.
Gehakt met gemalen mais en af en toe een hard gekookt eitje erdoor staat nu op het menu voor het beest en hij doet het er goed op. Eet prima, maar wil het nog niet zelf proberen en hij fladdert af en toe wat door de badkamer, als ik erbij ben en het deurtje voor hem open laat staan.
Ik heb de grootste lol met dat beest, maar wat is het moeilijk om te voorkomen dat hij handtam wordt!!!! Dat is zó snel gebeurt en hij is zó leuk! Maar het is de bedoeling dat ik hem weer uitzet, wanneer hij voor zichzelf kan zorgen en dan wil ik dat hij het redt en niet alsnog ten prooi valt aan een van de katten, omdat hij (te) dicht in de buurt wil blijven.

Gisteravond was het eventjes grote chaos. Rond 22.00 uur riep Ketu mij achter de pc vandaan, omdat Cloud buiten helemaal gek werd, dus wij naar buiten om te kijken. In de meeste gevallen gaat het om een egel die zich op het erf waagt en met al die commotie niet verder durft en dan als een balletje blijft liggen. Tot mijn grote verbazing bleek er een jong vosje in de hoek te zitten! Dat pak ik niet zomaar aan, dus moest naar binnen voor handschoenen en in de tussentijd had Cloud dat beestje aardig te pakken. Na veel moeite kreeg ik het diertje te pakken en nam het mee naar binnen in de keuken, waar gelukkig op dat moment geen katten waren en ik dus de deur dicht kon doen om ze buiten te houden. Allereerst de kliniek gebeld in Bitburg, omdat zij in principe altijd open moeten zijn voor noodgevallen, maar de dierenarts zei dat hij geen vos binnen kon halen en dat ik beter de jachtopziener kon bellen. Ik antwoordde dat ik geen jagers ken, ze niet wil kennen en daardoor ook geen telefoonnummers heb, maar ik mocht toch niet langs komen met het diertje. Ondertussen had ik Ketu gevraagd een bench op te zetten in de logeerkamer, want het was duidelijk dat ik niets anders kon doen dan het diertje thuis te houden. Hierna heb ik met Carla van de dierenambulance gebeld om haar om raad te vragen. Helaas is het arme dier tijdens dat gesprek overleden, ongetwijfeld aan inwendige bloedingen, want van buiten waren geen verwondingen te zien. Gelukkig heeft het beestje niet lang hoeven lijden en een rit naar de kliniek had ongetwijfeld ook niets meer uitgehaald, maar toch...... Hoewel ik blij ben dat het niet lang heeft geleden, had ik het wel vreselijk leuk gevonden als dat beestje gered had kunnen worden. Weer eens iets anders dan de gebruikelijke katten.

Groetjes, Sandra.