Een week stilte

Vorige week heb ik Nadiri voor een week bij mijn ouders op de camping gebracht. Aan de ene kant vond zij het geweldig een weekje bij oma en opa te kunnen logeren, maar aan de andere kant wilde ze eigenlijk niet weg van papa. In ieder geval tot we aankwamen, toen hoorde ik haar niet meer. Tot ik zondagmiddag weer terug naar huis moest, toen begon ze toch weer even te miepen dat zij ons zo zou missen en of wij haar ook zouden missen. Uiteraard missen wij die kleine druktemaakster!! Het is voor mij heel tweeslachtig, aan de ene kant vind ik het heerlijk een week stilte in huis, een week niet op de klok hoeven kijken wanneer ik Nadiri op moet halen of met haar weg moet. Maar aan de andere kant is het ook weer heel raar, de hele week je kind niet thuis.
Morgen is het gedaan met de rust, dan brengen oma en opa ons meisje weer terug en blijven dan de week hier logeren. Oók hartstikke leuk natuurlijk!
Zo hadden wij een weekje stilte voor de storm hahaha.

Groetjes, Sandra.

Bijzondere gast en de rest

Gisteren middag werd ik gebeld met de vraag of ik, indien nodig, misschien een vogeltje op kon nemen. Deze dame had het diertje bij haar op werk gevonden en bij een dierenarts gebracht om te kijken of het te redden zou zijn en aangezien zij wist dat ik een ekster heb verzorgd, dacht zij dat ik dit misschien ook wel zou doen. Nu bleek het te gaan om een jonge gierzwaluw die uit het nest gevallen is en waarmee verder niets mis was, dus die zit nu even in de kooi in de badkamer. Maar vanmiddag brengen wij hem naar hetzelfde opvangcentrum voor vogels als waar we de ekster ook naar toe hebben gebracht, want die mensen hebben al meerdere gierzwaluwen te verzorgen en het zijn groepsdieren, dus deze kan daar mooi bij en bovendien weten deze mensen na jarenlange ervaring veel beter dan ik hoe zo´n dier goed te verzorgen, zodat het straks weer in het wild vrijgelaten kan worden. Maar ik vind het wel heel erg leuk eventjes zo´n bijzondere gast in huis te hebben!

Met de kittens uit mijn vorige verhaal gaat alles goed. Ze eten als gekken, groeien daardoor als kool, zijn speels en heel langzaam aan verliezen ze hun angst voor mensen. Wel moest ik vorige week met 1 van deze kittens voor een operatie naar de dierenarts, want 1 van haar oogjes was helemaal dik geworden en moest eruit gehaald worden, het arme diertje heeft al heel wat meegemaakt in jaar nog zo korte leventje. Maar het moest gebeuren en katten kunnen zich uitstekend aanpassen aan zo´n handicap. Nu zit er nog een kleintje waarbij een oogje verwijderd moet worden, maar omdat bij hem geen complicaties ontstaan zijn, kunnen we darmee nog even wachten tot hij ietsje groter en sterker is. In de loop van de komende week zullen ze groot genoeg zijn voor de eerste inentingen, dan zal ik ook meteen de operatie laten doen. Ik ben wel heel benieuwd of en hoe ik deze gehandicapte diertjes herplaatst ga krijgen.....

Dan had ik de vorige keer geschreven over een kitten wat ziek was. Het is niet duidelijk geworden wat dat arme diertje gehad heeft, maar hij heeft het helaas niet overleefd. Na het dierenartsbezoek was hij even iets opgeknapt, wat mij weer hoop gaf, maar het was niet van lange duur. Het zal ongetwijfeld een goede reden hebben gehad dat zijn moeder hem had verstoten. Dat zijn de minder leuke kanten aan het verzorgen van dieren, maar het hoort er allemaal bij.

Om verliezen te kunnen verdagen, richt ik mij zoveel mogelijk op de successen die we boeken, zoals de kittens in de waskeuken die langzaam wel gezond worden of het katje wat mij afgelopen woensdag gebracht werd. Een katertje van ongeveer 3 maanden oud, gevonden in Bitburg. Omdat ik gisteren toch al afspraak bij de dierenarts had, nam ik hem mee voor test en inenting, wat ook gelukt is, want de test was negatief voor zowel aids als leukemie. Nu loopt het als een idioot door het huis te denderen, is brutaal als maar kan, nergens bang voor en gewoon een heerlijk beestje om te zien!

Zoals altijd in de zomer is het een drukke tijd en hebben we het huis goed vol zitten met in totaal 19 katten en midden in de zomervakantie gaat het niet zo snel met de plaatsingen, omdat de mensen weg zijn. Alleen uiterste noodgevallen kan ik momenteel nog opnemen en voor alle andere katten die mijn hulp nodig hebben, probeer ik andere oplossingen te zoeken. Zoals gisteren bijvoorbeeld: mijn vriendin was hier toen ik gebeld werd over een moederpoes met 3 kittens die gevonden waren en tijdelijk in de badkamer zaten bij de vindster. Zij vertelde dat zij vandaag voor 2 weken op vakantie gaat, dus moest er heel snel iets gevonden worden voor die dieren. Omdat ik de komende week bezoek krijg van mijn ouders, kan ik ze niet in de logeerkamer opnemen, dus heeft mijn vriendin ze nu voor deze week en volgende week komen ze dan naar mij toe, wanneer de logeerkamer weer vrij is.

Het is ieder jaar weer een drukte van jewelste met leuke momenten en minder leuke momenten en soms met heel veel stress en problemen, maar de succesjes en zo af en toe een bijzonder diertje te mogen verzorgen, houden mij op de been en zorgen ervoor dat ik het toch niet op zou willen geven.

Groetjes, Sandra.

Hoop

Vanmorgen had ik afspraak bij de dierenarts, eigenlijk voor 4 katjes, maar stapte binnen met 6. De 5 kittens uit Bitburg en dat kleine ding wat het totaal niet goed doet. Eerst werden die 5 alle nagekeken en ze boeken in korte tijd al goede vooruitgang. Bij 3 zijn de oogjes mooi opgeknapt, maar van 1 katje is het linker oogje heel slecht, daarvan is het niet zeker of het gered kan worden. En van een ander kitten is het rechter oogje sowieso verloren en is het niet zeker of het niet blind zal worden aan het linker oog. Wel zijn ze allemaal goed aangekomen in een paar dagen tijd, daardoor konden ze vandaag ontvlooid worden, ontwormen had ik al gedaan. Bovendien zijn ze, wonder boven wonder, vrij van oormijt. Voorlopig gaan we vrolijk door met de behandeling en bij de 2 met de slechtste ogen moet ik de behandeling met oogzalf intensiveren: elke 2 uur afwisselend met 2 verschillende zalfjes.
Van het kitten wat zo ziek is, is nog niet geheel duidelijk wat de oorzaak is. Misschien Parvo, misschien toch iets anders. Op zich is de behandeling die ik dat beestje al gaf wel goed, 2x per dag vocht met glucose en elektrolyten onder de huid spuiten, een middeltje tegen de diarree, regelmatig dwangvoederen. Nu komt er nog een spuit per dag bij met antibiotica en vanmorgen kreeg hij een spuit met verschillende vitamines en mineralen. Daarvan knapte het diertje toch weer wat op en heeft het vandaag meerdere keren zelf gegeten, dus er is zeker nog hoop!
Nu maar hopen dat zich deze week weer serieuze geinteresseerden gaan melden, want ik heb weer advertentie in de krant, in een poging wat katten geplaatst te krijgen, zodat wij hier weer een beetje meer lucht krijgen. Maar dit is niet gemakkelijk, midden in de zomervakantie.

Groetjes, Sandra.

Interview

Enige tijd geleden ben ik geinterviewd voor een artikel in een tijdschrift, met wisselende effecten. Ik ben inmiddels meerdere keren gebeld door mensen die interesse hadden in een katje, maar in enkele gevallen was de afstand toch echt te groot. Omdat het tijdschrift in heel Duitsland te koop is, ben ik gebeld door mensen uit Hannover, Berlijn, Frankfurt en Bonn.
Maar ik vond het wel leuk om te doen! En krijg er bovendien ook nog eens wat geld voor, wat de katjes weer ten goede komt. Wanneer ik nog eens een interessant verhaal heb, zal ik die journaliste nog wel eens bellen.




Groetjes, Sandra.

Vol en druk

Met een totaal aantal van 21 katten is het goed vol in huis. Onze eigen 6 + Hans en Jeckyll en Max, die behoorlijk moeilijk te plaatsen zijn. Lilly is voor een paar dagen terug, omdat haar eigenaren een weekend weg zijn. Zij wordt woensdag weer opgehaald. Dan heb ik nog 4 kittens die overdag vrij rond mogen lopen en ´s nachts in de waskeuken slapen. Er werd mij 1,5 week geleden een heel leuk katje van ongeveer 3 maanden binnengebracht, dat loopt met de andere katten vrolijk rond door het huis. Dan heb ik al een week of 2 een heel klein kitten, nu moet het geschat een week of 6 oud zijn, maar hij doet het niet goed. De eerste week was er niets aan de hand, het at en dronk goed en de ontlasting zag er normaal uit, nu heeft het sinds een week diarree en eet niet goed meer. Dus in plaats van groeien, valt dat arme beestje af en ben ik begonnen met dwangvoederen en medicijnen. Afgelopen donderdag werd ik gebeld door een andere dame van de vereniging over een nestje van 4 kittens in Bitburg, of ik die bij de dierenarts kon ophalen. Die arme diertjes hadden de ogen dicht van de ontstekingen en zagen er niet uit. Zij zijn geschat ongeveer 4 weken oud. Gelukkig doen ze het wel goed met de medicijnen die ze krijgen. De oogjes zijn al niet meer zo gezwollen en omdat ik ze meteen ontwormd heb, zijn ze in twee dagen tijd goed aangekomen. Ze eten prima zelfstandig, maar omdat ze nog zo jong zijn, geef ik ze ook nog kittenmelk. Gisteren werd ik door diezelfde dame gebeld met de mededeling dat ze nóg een kitten hadden gevonden in dezelfde stal als waar de andere 4 vandaan kwamen. Met in totaal 6 zieke katjes is het zo dus behoorlijk druk. Meerdere keren per dag medicijnen en melk geven en natuurlijk het gebruikelijke schoonmaakwerk, telefoontjes tussendoor en mensen die willen komen om een katje uit te zoeken. Al met al is het hier in huis weer goed vol en druk!

Groetjes, Sandra.

De liefde wordt alsmaal groter!

Het is weer dinsdag, dus hadden Nadiri en ik vanmiddag weer paardrijden. Hoe meer ik leer, hoe leuker ik het ga vinden! De outfit is zo goed als compleet: na de helm, de schoenen en bijpassende chaps, kreeg ik vandaag mijn broek binnen. Qua uiterlijk begint het ergens op te lijken hahahaha.

Nu al een paar weken les ik samen met Frank en als ons half uur erop zit zijn Nadiri in Laila, de dochter van Frank, voor een kwartiertje aan de beurt. Werkt prima zo, want die twee meiden vermaken zich prima of krijgen kleine klusjes om te doen en zo hoeven wij ons niet om hen druk te maken.

Vandaag heb ik voor de eerste keer buiten gereden en heb daar intens van genoten!!! Ik liet alleen mijn zweepje vallen en moest natuurlijk afstijgen om dat ding weer te pakken. Vervolgens moesten we een plekje zoeken om weer op te stijgen, want zonder opstap lukt dat zeker nog niet. Een boomstronk was een heel geschikte plek, maar ik kreeg het paard niet goed voor de stronk en maakte vervolgens een paar cruciale fouten, beginneling die ik ben, dus het dier stootte mij omver. Liggend op de grond is zo´n groot paard nog steeds erg angstaanjagend, al zijn ze nog zo vriendelijk! Uiteindelijk ben ik met behulp van Ilse weer in het zadel gekomen en zijn we rustig teruggereden naar de manege.

Nadiri en Laila hadden Gaby geholpen het zand wat vochtig te maken, want het was vreselijk droog en stoffig. Daarbij hadden ze zichzelf ook kleddernat gemaakt, maar de grootste lol gehad.
Nadat wij terug waren, waren zij aan de beurt om te rijden. Nadiri is wat dat betreft ook helemaal over haar angst heen en vindt het ook ontzettend leuk, gelukkig! Ik vind het schitterend om die twee kleintjes op die grote paarden te zien!
Ze krijgen nu ook echt les, het is niet een kwartiertje alleen maar zitten en rondjes rijden. Vandaag moesten ze oefenen de teugels goed vast te houden, ook met één hand en dan wisselen en ze moesten proberen de paarden te laten stoppen en weer te laten lopen.

Al met al heb ik vreselijk genoten weer van deze paardrijdles!!!

Groetjes, Sandra.

Opluchting

De opluchting was wel héél groot gisteren, toen ik met een kitten van mijn buurvrouw bij de dierenarts was en het diertje negatief testte op Aids en Leukemie. Vorig jaar hebben we 5 katten in het dorp moeten laten inslapen wegens deze twee ziektes. Sylvia en Sanni, 2 buurvrouwen van mij, hebben meerdere ongecastreerde poezen rondlopen, die dus steeds weer gedekt worden door ongecastreerde katers, wat steeds het gevaar op verspreiding met zich mee brengt . Nu hebben collega´s van Ketu bij Sylvia een rood poesje uitgezocht en daarmee was ik gisteren voor test en inenting bij de dierenarts. Ik vind het uiteraard altijd leuk te horen dat een kat negatief is, maar gisteren voelde ik mij wel heel erg opgelucht. Het probleem is nog niet zo groot als waar ik bang voor was. Nu mag het diertje anderhalve week bij ons logeren en het katje wat die collega´s al eerder van ons genomen hebben, komt morgen ook voor een week. Pensiondieren opnemen vind ik ook wel leuk om te doen. Ik verdien er een klein beetje mee en weet dat ze binnen korte tijd weer terug naar hun eigenaren gaan.

Nog even en we gaan met Nadiri weer een nieuwe fase in, want na de zomervakantie gaat de jongedame naar de basisschool. Om deze reden hadden we gisteren onze eerste ouderavond. De directrice had het goed opgebouwd, gaf veel en duidelijke informatie en gaf ook meer dan voldoende gelegenheid om vragen te stellen. De komende weken heb ik de tijd om alle boeken, schriften en andere dingen te bestellen en kopen en er voor te zorgen dat Nadiri op 5 augustus helemaal klaar is voor haar eerste schooldag.
Morgenochtend gaan de aanstaande schoolkinderen een uurtje meedoen in de klas, zodat ze al een idee krijgen van hoe het er aan toe gaat op school. Onze kleine meid wordt groot!

We hebben vandaag weer fantastisch weer, dus ik zet zometeen de trike buiten om daarmee vanmiddag naar paardrijden te gaan. Kunnen we weer twee hele leuke dingen combineren! Gaby wilde ook heel graag eens een stukje op een trike rijden en aangezien wij om 17.30 de laatsten zijn, kan ik haar wens vanmiddag in vervulling laten gaan. Hoe dat afloopt, lezen jullie binnenkort wel!

Groetjes, Sandra.

Hoogste tijd voor een update!

Allereerst de melding dat het goed gaat met alle beestjes in huis! Altijd prettig om te kunnen zeggen natuurlijk.

Nadiri heeft afgelopen dinsdag voor het eerst alleen op een paard gereden en ik was apetrots op haar, dat ze dat deed en ook heel leuk vond. Ze heeft nu op de manege een nieuw vriendinnetje, ik les nu samen met haar vader en de beide meisjes spelen in die tijd lekker samen. Als onze les dan klaar is, mogen de kinderen een kwartiertje op de paarden rijden en dat is dan in de vorm van een kleine buitenwandeling. Zo ging het afgelopen dinsdag voor de eerste keer en we hebben er allemaal van genoten!

De ekster vliegt heel goed rond in de badkamer, hij kan zelfstandig eten, maar wil nog altijd graag gevoerd worden wanneer ik binnenkom. Hij is nu wel zo ver dat ik hem vrij kan laten, maar wil dat niet hier aan huis doen, uit angst dat hij teveel bij het huis blijft en weer gegrepen wordt door een van mijn stalkatten. Ook wil ik hem niet zomaar ergens kilometers verderop vrijlaten, want ik weet nog niet of hij in de vrije natuur zijn kostje kan vinden. Nu wil ik de komende week proberen of ik hem ergens kan brengen waar hij nog een beetje in de gaten gehouden kan worden. Zo hebben we vlakbij Trier wat ze hier noemen een Wildgehege. Dat is een stukje grond, afgezet met hekken waar wild in leeft en verzorgd wordt. Daar wil ik naar bellen en vragen of de ekster daarheen kan.
Ik vond het ontzettend leuk om hem te verzorgen, maar zal er nu ook wel weer blij om zijn als ik mijn badkamer weer voor mezelf heb hahahaha.

Twee weken geleden hebben een vriendin en ik bij haar in de stal een moederpoes met 4 kittens gevangen. Vrijwel direkt werd duidelijk dat de kittens groter waren dan zij gedacht had en heb ik moederpoes maandag meteen laten castreren en weer teruggebracht. De kittens zijn hier gebleven en bied ik nu aan voor herplaatsing. De woensdag daarop belde mijn vriendin op met de mededeling dat zij nog 2 kittens gevonden had in de stal! Die heeft zij een paar dagen bij de moeder gelaten, die op dat moment even in een slaapkamer zat tot zij haar antibiotica-kuur klaar had. Nu heb ik dus 6 kittens in de waskeuken (en nee, die is hierdoor nog steeds niet afgeverfd, dat schiet maar niet op). Moederpoes werd getest op aids en leukemie, voordat ze geopereerd werd en was negatief. De kittens hadden allemaal licht onstoken oogjes, maar dat was met een paar dagen oogzalf snel genoeg verdwenen. Ze eten uitstekend, groeien als kool en binnen een week waren ze niet meer zo bang. Nu komen de meeste ook al naar me toe om geaaid te worden en spinnen doen ze allemaal als de beste!
Gisteren kwam er een journaliste met een fotograaf voor een artikel in een tijdschrift over de kittens en mijn werk met de opvangkatten, dat was voor mij wel een aparte gewaarwording! Over een paar weken zal het verschijnen en dan krijg ik het tijdschrift toegestuurd. Ook heb ik gevraagd of ze mij de foto´s die ze gebruiken willen emailen en bovendien krijg ik voor mijn medewerking nog geld ook. Dat wist ik helemaal niet en was dus een aangename verrassing. Misschien dat ik nog wel vaker contact met haar opneem, als ik weer eens iets leuks te melden heb, zij heeft in ieder geval om die reden haar telefoonnummer afgegeven.

Na dit bezoekje, was het tijd voor een feestje. Nadiri was uitgenodigd voor een partijtje bij een vriendin in Luxemburg. De kinderen hebben zich uitstekend vermaakt, de ouders hadden meerdere leuke dingetjes georganiseerd, zoals het versieren van een fotolijstje waarin de kids een groepsfoto kregen van het feestje als aandenken en een kleine puzzeltocht waarbij de kinderen 15 kaartjes moesten zoeken met een letter erop, wat uiteindelijk een kleine zin vormde: Ein Schatz finden. Toen mochten ze in de schatkist grabbelen. Ik vond het leuk georganiseerd en de kinderen hebben zich allemaal uitstekend vermaakt. Nadiri zei later tijdens het eten, waar wij voor waren uitgenodigd, dat zij het een heel leuk feestje heeft gevonden.

Zojuist zijn er mensen geweest voor een katje. Zij hebben gekozen voor het enige kitten wat meteen mee kon, iets wat mij totaal niet verbaast. Ze hebben een hond, die gewend is aan katten en een zoon van (naar ik schat) een jaar of 9. Hebben voorheen ook katten gehad, waarvan de laatste veel geld gekost heeft bij de dierenarts. Dat ze bereid zijn veel geld uit te geven, hoor ik graag, dat geeft iets meer zekerheid dat zo´n diertje goed verzorgd wordt.

Tot een volgende keer maar weer!

Groetjes, Sandra.

Nieuwe liefde!

Nee niet schrikken, ik bedoel niet dat ik Ketu wil verruilen met een ander. Ik heb het paardrijden ontdekt en ben er helemaal weg van!! Omdat Nadiri al sinds een paar jaar om de zoveel tijd zegt dat zij een pony wil, tegenwoordig is het zelfs al een pony en een paard, heb ik besloten dat wij samen gaan leren paardrijden. HELEMAAL HET EINDE!!!!! Vorige week hebben we een half uurtje gelongeerd. Eerst ik alleen, want Nadiri vond het toch wel wat eng, maar na een tijdje wilde ze zó graag bij mij, dat ze zich over haar angst heen zette en ook een paar rondjes meegereden is zowel stapvoets als in draf. Daarna heb ik een paar rondjes gegaloppeerd. Ik snap de angst van dat kind heel goed, want ook ik vond het behoorlijk eng allemaal! Maar Nadiri toont wel veel interesse en als zij kleine klusjes moet doen, vindt ze dat leuk. Zo moest zij vorige week voordat we konden gaan rijden eerst het paard borstelen en dat deed ze heel goed en heel dapper, want de paarden die rustig zijn en goed voor beginners of kleine kinderen, zijn geen kleine pony´s en daarom wel heel indrukwekkend voor zo´n klein meisje, zelfs voor mama hahaha. Ik had dagen later nog plezier van het rijden........
Vandaag ging het anders. Omdat de vrouw die het ons leert wat laat was, hebben we niet het paard vooraf zelf hoeven verzorgen, maar wel heb ik het zelf de bak in geleid. Nadiri bleef eerst bij Gaby, onze lerares terwijl ik rustig een paar rondjes reed en leerde hoe ik de teugels moest vasthouden en het paard moet sturen. Na een tijdje mocht Nadiri weer bij mij voor en dat heeft zij volgehouden tot het einde van de les. Er liep een meisje voor ons paard Merlin om hem te leiden in de oefeningen. Zo moesten wij niet het gebruikelijke rondje doen, maar diep in de hoeken, iets wat Merlin zeker niet altijd wilde. Alles ging vandaag stapvoets, geen draven of galop, maar oefeningen om te leren hoe ik zo´n dier onder controle houd, zoals diep in de hoeken en niet afsnijden, schuin oversteken, recht door het midden oversteken en zig-zaggen. Ook moesten we het stoppen oefenen, dat was niet de grootste moeilijkheid, maar het paard laten staan terwijl Maria de opdracht kreeg te lopen, dat was lastiger. Nadiri heeft op de eerste paar minuten na, de hele les meegereden en had daar plezier in. Behalve op 1 klein momentje: wij waren achterin de bak en dan moet Gaby behoorlijk luid spreken, zodat wij de opdrachten horen, toen werd Nadiri heel onzeker en dacht dat Gaby tegen haar aan het schreeuwen was. Daar hebben wij het achteraf ook nog even over gehad, zodat Gaby duidelijk weet dat Nadiri niet weet wat ze met die luide stem aan moet en Nadiri hebben we uitgelegd dat Gaby dan niet boos is, maar dat zij hard praat zodat wij haar goed kunnen horen.
Omdat ik vanavond niet naar de bowling hoefde, hoefden wij ook niet snel weg bij de manege en kon Nadiri de andere kinderen bekijken wat die allemaal doen met en voor de paarden. Op een gegeven moment gaf Gaby haar de opdracht al het kapotte werktuig op te zoeken en op tafel te leggen. Dat vond ze leuk!! Zo heeft ze uit de beide stallen alle kapotte borstels en dingen die niet meer nodig zijn weggehaald. En ik werd ook nog even aan het werk gezet, want er moesten 3 paarden naar de wei gebracht worden en er waren nog maar 2 meisjes, dus mocht ik het 3e paard leiden. Diabolo is een schitterende ruin, grijs met wit gestippeld, leeftijd weet ik niet, maar hij is wel erg speels. Zo werd ik bij binnenkomst in de box (uiteraard niet alleen, maar met iemand die heel veel op de manege is en weet wat ze doet) door hem met zijn hoofd even tegen de muur gedrukt. Vervolgens wilde hij mij niet zijn hoofd geven om het halster om te doen, moest hij eventjes plagen en toen dat eenmaal gelukt was, begon hij speels te happen in het touw in mijn handen en ook in mijn t-shirt. Nog niet zo heel lang geleden was ik voor zulk gedrag erg bang geweest, maar nu kon ik er van genieten!
Hier gaan jullie ongetwijfeld de komende tijd nog heel veel meer over lezen, want ik heb een nieuwe liefde gevonden en zal dat met groot enthousiasme delen.

Groetjes, Sandra.

Andere beestjes

Dan anders in huize Bruins. Na Nadiri´s verjaardag vorige week, die overigens zeer geslaagd verlopen is en waarbij zij enorm verwend is geworden(!), zaten wij nog buiten. Wij hoorden al enige tijd geritsel in de heg voor op het erf, maar ik dacht dat dat een vogeltje was en besteedde er verder geen aandacht aan. Op een gegeven moment kwam Banjo, 1 van mijn stalkatten, die heel goed doorhad dat Cloud aan de ketting lag en dus niet in de buurt kon komen, door het hek voor en rende de heg in waar wij al steeds hadden horen ritselen. Een hoop geschreeuw en kabaal was het gevolg, waarop ik als een speer naar voren rende om te kijken wat hij te pakken had en of er iets aan te redden viel. Het bleek een nog jonge ekster te zijn die de aanval wonderwel zonder kleerscheuren had doorstaan.
Ik heb dat beestje mee naar binnen genomen, snel gecontroleerd op verwondingen, die er niet bleken te zijn en heb hem in een kooi in de badkamer neergezet. Hij is groot genoeg dat zijn overlevingskansen goed zijn, kan alleen nog niet zelfstandig eten en nog niet vliegen. Normaal gesproken wordt aangeraden zo´n dier te laten zitten, want de ouders voeren het op de grond verder, maar dan moet je geen katten in de buurt hebben zitten die hem geen kans bieden.
Gehakt met gemalen mais en af en toe een hard gekookt eitje erdoor staat nu op het menu voor het beest en hij doet het er goed op. Eet prima, maar wil het nog niet zelf proberen en hij fladdert af en toe wat door de badkamer, als ik erbij ben en het deurtje voor hem open laat staan.
Ik heb de grootste lol met dat beest, maar wat is het moeilijk om te voorkomen dat hij handtam wordt!!!! Dat is zó snel gebeurt en hij is zó leuk! Maar het is de bedoeling dat ik hem weer uitzet, wanneer hij voor zichzelf kan zorgen en dan wil ik dat hij het redt en niet alsnog ten prooi valt aan een van de katten, omdat hij (te) dicht in de buurt wil blijven.

Gisteravond was het eventjes grote chaos. Rond 22.00 uur riep Ketu mij achter de pc vandaan, omdat Cloud buiten helemaal gek werd, dus wij naar buiten om te kijken. In de meeste gevallen gaat het om een egel die zich op het erf waagt en met al die commotie niet verder durft en dan als een balletje blijft liggen. Tot mijn grote verbazing bleek er een jong vosje in de hoek te zitten! Dat pak ik niet zomaar aan, dus moest naar binnen voor handschoenen en in de tussentijd had Cloud dat beestje aardig te pakken. Na veel moeite kreeg ik het diertje te pakken en nam het mee naar binnen in de keuken, waar gelukkig op dat moment geen katten waren en ik dus de deur dicht kon doen om ze buiten te houden. Allereerst de kliniek gebeld in Bitburg, omdat zij in principe altijd open moeten zijn voor noodgevallen, maar de dierenarts zei dat hij geen vos binnen kon halen en dat ik beter de jachtopziener kon bellen. Ik antwoordde dat ik geen jagers ken, ze niet wil kennen en daardoor ook geen telefoonnummers heb, maar ik mocht toch niet langs komen met het diertje. Ondertussen had ik Ketu gevraagd een bench op te zetten in de logeerkamer, want het was duidelijk dat ik niets anders kon doen dan het diertje thuis te houden. Hierna heb ik met Carla van de dierenambulance gebeld om haar om raad te vragen. Helaas is het arme dier tijdens dat gesprek overleden, ongetwijfeld aan inwendige bloedingen, want van buiten waren geen verwondingen te zien. Gelukkig heeft het beestje niet lang hoeven lijden en een rit naar de kliniek had ongetwijfeld ook niets meer uitgehaald, maar toch...... Hoewel ik blij ben dat het niet lang heeft geleden, had ik het wel vreselijk leuk gevonden als dat beestje gered had kunnen worden. Weer eens iets anders dan de gebruikelijke katten.

Groetjes, Sandra.

Het is lente!

En dat is voor mij al jaren de beste tijd, de dagen worden steeds langer en de temperaturen gaan onhoog. De vogels die kwetteren en druk bezig zijn met hun nestjes vrolijken mij helemaal op en alles bij elkaar geeft het voorjaar mij een behoorlijke dot energie.
Daarom ben ik eindelijk eens begonnen in de waskeuken, die zou in september al opgeknapt zijn geweest..... maar goed beter laat dan nooit.
Vorige week ben ik vrolijk begonnen met het schuren, wij hebben niets op de betonnen vloer liggen, behalve verf, dus dat afgeschuurd, evenals de onderste randen van de muur, so far so good. Maar......
gisteren haalde ik een paar spijkers uit de muur en meteen kwamen mij de verfbladders tegemoet gevallen, dus op verschillende plekken al het loszittende verf afgestoken met de spatel. Vervolgens de randen en gaten geplamuurd. Nu dacht ik vanmorgen even snel te kunnen schuren en dan soppen, zodat ik vanmiddag kan beginnen met verven, maar ook die verwachting werd al snel de grond in geboord toen ik het plafond toch maar eens wat beter bekeek.
Ook daar zit de verf erg los, dus moet dat eerst zoveel mogelijk afgestoken worden, dit klusje gaat weer langer duren dan ik had gedacht.....
Ondertussen zijn wij druk bezig met de voorbereidingen van het motorweekend wat midden mei hier in Halsdorf moet gaan plaatsvinden. Toertocht uitzetten, slaapplaatsen regelen, toertocht narijden, eten en drinken regen, toertocht wijzigen wegens wegopbrekingen, toertocht nogmaals narijden, alle kleine dingetjes die ons nog te binnen schieten die ook geregeld moeten worden.
Dan moet ik voor a.s. weekend mijn logeerkamer schoon en opgeruimd hebben, want we krijgen bezoek. En voor het weekend daarna moet ook Nadiri´s kamer eens een hele goede beurt gehad hebben, want zij is dan jarig en mag een paar kinderen uitnodigen en oma en opa zijn dat weekend dan hier. Tussen de bedrijven door moeten we 2x per week nog naar logopedie en uiteraard gaat de verzorging van de diertjes, de mensen en het huishouden ook nog eens door.
Hoera!! Het is lente!!!

Ik ben helemaal blij

Na eerst mijn Yamaha en Ketu zijn BMW opgeladen en rijklaar te hebben gemaakt, is nu ook de trike klaar voor het seizoen! Nou ja, bijna dan. De accu is opgeladen, de eerste meters zijn gereden en vanmiddag ga ik de olie laten verwisselen bij een garage in de buurt, dan is hij er helemaal klaar voor. Toen ik Nadiri om 12 uur met de trike van de bus haalde, ging zij helemaal uit haar dak!! Dus breng ik haar vanmiddag op de trike naar kleuterschool en rijd dan meteen door naar de garage. Ik heb er zin in, laat het mooie weer maar komen!!

Ook met de beestjes gaat het goed. Nu bijna 2 weken geleden hebben wij Sabrina geplaast bij een collega van Ketu en zij heeft het daar helemaal naar haar zin. Afgelopen zaterdag hebben wij bij hen gegeten en gezien hoe dat maffe beestje zich daar in huis helemaal uitleeft, dat geeft een heel goed gevoel. Ook mooi om te zien, is hoe gek die mensen met het katje zijn.
Vorige week hebben we bovendien Carlos en Lilly goed onder weten te brengen. Mensen hadden mijn nummer gekregen, omdat zij op zoek waren naar 1 kat, maar ze vonden Carlos en Lilly alletwee zo leuk, dat ze geen keuze wilden maken en ze alletwee genomen hebben. Dit betekent dat wij naast onze eigen 6 katten, nu nog maar 3 in de opvang hebben en daarvan gaat er (zoals ik eerder al gezegd heb) eentje naar buiten, in de stal.Nu het niet meer zo koud is, zal dat op heel korte termijn gaan gebeuren.
Ik ben vanwege het Parvovirus nog heel terughoudend met nieuwe dieren op te nemen en heb daardoor ook geen problemen meer gehad sinds februari. Als het lukt de opnames de komende tijd nog zoveel mogelijk te beperken, waardoor het rusig blijft, zou het dan misschien lukken de waskeuken en logeerkamer op te knappen?? Het ligt wel in de lijn der verwachting, maar ik moet en wil er nu wel heel snel mee beginnen, anders loopt het niet zoals ik wens.

A.s. weekend hebben Nadiri en ik het huis grotendeels voor ons alleen, Ketu heeft een collega beloofd hem te helpen in zijn huis. Er is zaterdag een paardenmarkt in Prum, misschien gaan wij daar eens een kijkje nemen, lijkt mij wel leuk en als het mooi weer is helemaal om met de trike te gaan hahahaha. Ach, we zien het wel, in ieder geval zullen wij ons niet hoeven vervelen, ook al is het relatief rustig in huis.

Groetes, Sandra.

Vele kilometers

in maar een paar dagen tijd, want vorige week dinsdagavond ben ik naar mijn ouders gereden om op tijd en zonder stress aanwezig te kunnen zijn voor de crematie van oma. Ik vertrok om 17.15 uur en dat is een prima tijd om te gaan rijden. Zo miste ik de spits mooi, nergens oponthoud, zelfs Maastricht was geen probleem en ook kwam ik niet al te laat aan, om 21.30 uur was ik in Oegstgeest.
Officieel was dinsdagavond afscheidnemen, maar omdat ik dat niet redde, had mijn vader gevraagd of ik misschien woensdagochtend nog mocht komen in het rouwcentrum en daar was geen bezwaar tegen. Dus mocht ik helemaal alleen nog afscheid nemen van oma.
De plechtigheid was om 12.00 uur en verliep goed met een behoorlijk aantal belangstellenden. Ik had het op het laatst eventjes moeilijk, toen de uitvaartleider gezegd had niet alleen oma te herdenken, maar iedereen die we in de afgelopen tijden verloren zijn, toen kwamen bij mij de herinneringen aan Annelies naar boven.
Daarna ben ik mee naar huis gegaan, heb daar nog wat zitten kletsen met ma en ben om 17.00 eerst naar een winkelcentrum gereden voor spijkerbroeken voor Ketu en koffiepads. Vervolgens bij een vriend nog wat afgeleverd, waar ik mee mocht eten, dus rond 19.00 stapte ik in de auto om de terugreis naar huis aan te vangen. Ook dat was weer een uitstekende tijd om te gaan rijden, weer had ik geen files en was 4 uur en een kwartier later thuis.
Al een paar weken geleden hadden we afgesproken dat wij zaterdag en zondag in Nederland zouden zijn, om de meubelen van Annelies te halen, waar wij interesse in hadden. Om die reden had ik toen al een vrachtwagen gereserveerd en mij er vanaf dat moment op verheugd na 7 jaar(!!!) eindelijk weer eens een LKW te besturen. Sinds de verhuizing van Winscheringen naar Halsdorf, 7 jaar terug, heb ik geen vrachtwgen meer gereden.
Zaterdag ochtend even voor 10 uur waren we bij het verhuurbedrijf en na alles geregeld te hebben, stapte in in de wagen om voor de tweede keer in de week naar Nederland te rijden. Uiteraard was het na al die tijd heel even wennen, maar het plezier overheerste absoluut en wederom had ik een hele goede reis, zonder enige oponthoud, dus 4 uur en drie kwartier later stond ik met de wagen in Wezep.
Anja, Dennis en Cees waren al in het huis en Dennis en Cees waren al begonnen het computermeubel uit elkaar te halen en zij begonnen al snel daarna met inladen. Het zijn best veel meubelen die wij mochten meenemen, maar de wagen die ik had, was daarvoor eigenlijk toch nog te groot, een beetje overdreven. Met een grote bestelbus hadden we net zo makkelijk alles mee gekregen, maar daar zou ik niet het plezier mee hebben gehad als ik nu gehad heb met de vrachtwagen!
´s Avonds zijn we met de hele familie heerlijk uit eten geweest bij de Chinees, daarna hebben Ketu, Nadiri en ik de nacht doorgebracht bij Anja en Dennis. Zondag een lekker paas-ontbijt, een beetje gebabbeld en met de beestjes gespeeld, Nadiri is met Dennis mee geweest de honden uitlaten en vond Kronkel, de slang heel erg interessant. Lachen: een klein meisje loopt met de slang rond en grote mannen slaan zo ongeveer op de vlucht hahahaha. Anja en Dennis dankjulliewel voor de goede zorgen!!
Om 13.00 uur waren we allemaal zover en zijn we weer terug naar huis gereden, ook weer zonder files of problemen, dus ongeveer 17.45 kwam ik thuis aan alwaar Ketu de auto´s zo had neergezet, dat ik makkelijk het erf op kon rijden zodat we niet te ver hoefden te lopen.
Eerst even een bakje koffie, de dieren buiten alvast verzorgd voor het donker werd en vervolgens de auto uitladen, want die moest natuurlijk de volgende dag weer vroeg teruggebracht worden.
Omdat wij met ons drieen weggingen, had ik Cloud vrijdagochtend naar een pension gebracht en nadat we de auto hadden afgeleverd, zijn we doorgereden om hem weer op te halen. Die maffe hond heeft het hele weekend non-stop zitten huilen, hoorden we bij aankomst. Dat was ook de reden waarom hij in zijn binnen kennel opgesloten zat, want buiten draagt het te ver en zou de eigenaresse problemen krijgen met de mensen uit het dorp. Maar verder is het weekend wel goed verlopen en Cloud was natuurlijk erg blij weer thuis te zijn.
Zoals ik al zei, een hoop kilometers in een paar dagen tijd, maar ook een hoop lol en daar gaat het om. Nu kunnen we aan de slag in huis, zodat alle meubelen binnenkort op hun plek kunnen staan, het liefst in enigszins opgeknapte ruimtes, maar hoe ver ik daarmee kom op korte termijn, dat moet ik nog bezien.

Groetjes, Sandra.

Nog meer slecht nieuws

Ik vind 2008 tot zo ver helemaal niet leuk! Het is voor ons geen goed jaar tot nu toe. Oma de Graaff is gisteravond om 21.50 uur overleden, op 92-jarige leeftijd.
Ik wist al wel van mijn moeder dat het niet goed ging met haar, maar gisteravond om 21.15 belde mijn broer om te zeggen dat pa en ma naar het verzorgingstehuis geroepen waren, omdat zij stervende was. Om 23.15 belden pa en ma op om te zeggen dat ze overleden was. Gelukkig nog heel snel en zonder lang lijden. Oma heeft een lang en goed leven achter zich, in zoverre heb ik er absoluut vrede mee dat dat mensje nu rust heeft, maar alles bij elkaar, alle dieren en nu in 1,5 maand tijd 2 dierbaren uit de families, dat is wat veel om te verwerken.
Pa vertelde al dat oma woensdag om 12.00 uur gecremeerd wordt, dus dat worden weer een paar hectische dagen.
Het eerste kwartaal van dit jaar is bijna voorbij, laten we hopen dat de rest van het jaar een stuk leuker en vrolijker zal verlopen!

Groetjes, Sandra.

Afsluiting raar verhaal

Ik heb woensdagochtend de halve ochtend aan de telefoon gezeten, met kennissen voor ideeen over wat te doen en met instanties. Uiteindelijk heb ik gesproken met een man van de stad, die mij ook kent en af en toe hulp gevraagd heeft met katten in Bitburg.
Ook hier in Duitsland is er een soort van Voedsel en Waren Autoriteit, waarbij alle restaurants en dergelijke aangemeld moeten zijn. Meneer Salzburger heeft voor mij gekeken in de gegevens die ze op het gemeentehuis hebben en heeft geen enkel restaurant of eigenaar gevonden met de naam die ik had. Dus gaan wij er maar van uit dat het een hele misselijke grap geweest is.

Groetjes, Sandra.

Raar verhaal

Deze week heb ik weer advertentie in de krant, in de hoop Hans, Jeckyl en Carlos geplaatst te krijgen. Sommige mensen krijgen deze weekkrant al op dinsdag, anderen (zoals wij) op woensdag. Gisteren kreeg ik twee telefoontjes naar aandleiding van deze advertentie, waarvan eentje waar ik nu nog steeds niet weet wat ik er mee moet.
Rond 18.30 gaat de telefoon, op het display staat "unbekannt", oftewel de nummerweergave is geblokkeerd. De persoon aan de andere kant van de lijn meldt zich wel met naam, maar die versta ik niet goed, wat wel vaker gebeurt, en hij vraagt naar de katten die ik te plaatsen heb. Dus ik leg uit, dat ik er 3 heb, waarvan 2 samen weggaan en 1 juist alleen moet. Wat de kosten zijn? Hans en Jeckyl samen voor €150,00 en Carlos €100,00. Voor die prijzen zijn alle dieren getest en gezond verklaard, ingeent, ontwormd en gecastreerd. Alles was goed, hij wilde ze alle drie, of hij langs kon komen. Ik wilde voor vandaag afspraak maken, maar hij vroeg of het meteen ´s avonds al kon, want hij had dringend katten nodig. Dit is iets wat ik wel vaker hoor en waarvan mijn haren te berge rijzen, waarom heeft iemand dringend katten nodig??? Normaal gesproken krijg ik het antwoord dat het een cadeau is of zoiets, maar in dit geval kreeg in het antwoord "zum dünsten". Dat heeft meneer wel 5x moeten herhalen en uiteindelijk moeten uitleggen, want ik begreep er de ballen van en kon er werkelijk met mijn verstand niet bij.
Dünsten betekent stomen. "Zum dünsten, WIE BITTE??!!!!" Dus ik heel verontwaardigd zeggen dat hij met de dierenbescherming spreekt, krijg ik de als reactie "oh, dus u kunt mij nog meer katten bezorgen?" Ik was totaal verbouwereerd, vroeg toen nog een keer naar de naam en was ondertussen naar de computerkamer gelopen voor pen en papier om alles op te kunnen schrijven. Ik kreeg de naam China Restaurant Haldic Kaito in Bitburg, toen vroeg ik ook naar het adres, maar kreeg daarop de wedervraag waarom ik dat moet hebben. Daar wist ik niets anders op te zeggen dan dat ik het nodig had om aangifte te kunnen doen bij de politie, want ik verkoop geen katten om als eten te laten serveren, goedenavond! En heb opgehangen.
Ik zat op de stoel achter de computer te trillen over mijn hele lijf en met een hartslag waar een sportman trots op zou zijn, ik was totaal van de kaart!! Meteen gebeld naar de voorzitter van de VTS om het telefoonnummer te vragen van de politie, want ik weet alleen het alarmnummer, maar heb dat in dit geval niet nodig. Politie gebeld, maar daar werd ik niet echt serieus genomen, de agent die opnam had het idee dat ik in de maling genomen werd, wat op zich best tot de mogelijkheden behoort, maar toch....
Mijn vriendin zei dat ik het "Gewerbeaufsichtsamt" moet bellen om te vragen of er in Bitburg een Chinees geregistreerd staat onder de naam die ik heb. Wanneer niet, dan kan ik niet veel anders dan geloven dat het een misselijke grap geweest is, wanneer wel, dan kan ik verdere stappen ondernemen.
Wordt vervolgd.

Alles in orde

Na alle ellende, vind ik het wel weer eens tijd voor een blog met wat vrolijker nieuws! De opvang is bijna leeg en met alle katten gaat het goed. Naast onze eigen 6 hebben we nu nog Hans, Jeckyl en Hyde, Carlos en Sabrina.
Sabrina is afgelopen vrijdag geopereerd, het oogje dat zij verloren had door een hele zware ontsteking, is nu dichtgenaaid en ik was zojuist met haar bij de dierenarts voor nacontrole en hij is tevreden, het ziet er goed uit. Zij zou eigenlijk de hele week een kraagje om moeten hebben, zodat ze niet aan de hechtingen komt, maar meteen vrijdag nacht had zij dat ding er al af gehaald en nu heeft zij toestemming zonder kraag te lopen. Volgende week gaan de hechtingen er uit, krijgt zij haar tweede inenting en kan zij naar haar nieuwe baasjes, want zij is al besproken. Deze mensen krijgen hun handen vol aan Sabrina, want zij is een kleine, brutale dondersteen, maar wel heel lief.
Carlos was ook mee naar de dierenarts voor zijn tweede inenting. Ruim vier weken geleden had ik hem laten testen op aids en leukemie en die test gaf een hele lichte reactie op leukemie, dus vorige week had ik bij hem bloed af laten nemen en dat naar het lab laten sturen voor onderzoek, daar kreeg ik afgelopen vrijdag de uitslag van dat alles negatief was, dat was vrijdag het enige lichtpuntje.
Deze week heb ik advertentie in de krant voor Hans en Jeckyl en Carlos, ook bied ik hen aan op internet in de hoop deze drie binnenkort geplaatst te krijgen. Hyde gaat naar buiten, waarschijnlijk aan het eind van deze maand en Sabrina dus volgende week weg. Aan de ene kant is het heel fijn dat het relatief rustig is in huis, maar na alle stress van de afgelopen tijden, is het ook vreemd niet constant met de een of de ander bezig te zijn. Alleen Sabrina krijgt morgen nog een laatste spuit antibiotica en verder behoeft er eens geen enkel dier medicijnen en ben ik in korte tijd klaar met voeren en verzorgen.
Zou het nu dan toch eens gaan lukken om de waskeuken en logeerkamer op te knappen, nu daar de tijd voor is????? Wie weet, ik houd jullie op de hoogte.

Groetjes, Sandra.

Princess

Eind november 2007 kreeg ik een telefoontje van een dame die had een katje gevonden met zeer zware diarree. Zij was al op zoek gegaan naar een dierenarts en had het diertje bij de dierenkliniek in Bitburg gebracht, alwaar zij twee dagen moest blijven. Maar na die twee dagen moest het diertje een goed onderkomen hebben, waar ze verdere behandelingen zou kunnen krijgen. Deze dame was zeer begaan met het diertje en was bereid de rekening van de dierenarts zelf te betalen. Aangezien wij dat helaas veel te weinig horen, was ik hier heel blij mee en stemde erin toe hat diertje op te nemen, alhoewel ik officieel opnamestop had vanwege het Parvovirus.
Twee dagen later bracht mevrouw het katje en ik was volledig verkocht! Nu komen er veel katten ons huis binnen, maar een dier dat direct zo mijn hart steelt als zij gedaan heeft, dat gebeurt niet vaak. Het arme dier had al een tijd zeer zware diarree en daardoor was de huid rondom haar anus wond geworden en gaan ontsteken. Het was zo´n grote wond geworden, dat de dierenarts niet eens kon zien of het om een poes of kater ging.
Antibiotica, speciaal voer om de diarree tegen te gaan zalfjes om te smeren en de behandeling kon beginnen. Die sloeg al snel aan en na een paar dagen begon ze redelijk normale ontlasting af te geven, maar helaas was de vreugde maar van korte duur. Want vanaf het moment dat haar ontlasting vaster werd, kreeg ze problemen met constipatie en doordat zich steeds meer ontlasting ophoopte in haar darmen, kreeg zij een megacolon. Terug naar de kliniek, ook voor nacontrole, maar ook om dit probleem voor te leggen. Inmiddels was de wond behoorlijk genezen, waardoor we konden zien dat het om een poes ging, zo werd het Princess.
Haar darmen werden leeggedrukt, ik kreeg Parrafineolie mee en mocht weer naar huis. Rond de feestdagen ging ik met haar naar een andere dierenarts, die het probleem direct herkende en mij vertelde dat een megacolon in gunstige omstandigheden zichzelf kon herstellen. Ik moest ervoor zorgen dat haar ontlasting ietwat dunner zou worden en blijven, zodat Princess niet weer verstopt zou raken, waardoor de darmwand weer zou kunnen slinken als er niet constant ontlasting in zou blijven zitten.
Maanden heb ik van alles geprobeerd: laxeermiddel, speciaal eiwit-gereduceerd voedsel, volle melk, zelfs pure slagroom, regelmatig een klisma, maar niets mocht baten. Bijna dagelijks moest ik haar leegdrukken en eens in de zoveel tijd moest ik naar een dierenarts, wanneer ik er niet genoeg uit had gekregen en zij duidelijk pijn had.
In de tussentijd is Princess getest op Aids en Leukemie, dat was negatief en kreeg zij haar eerste inenting, waarna zij vrij in huis mocht rondlopen samen met de andere katten. Geweldig vond zij dat, vrijheid en speelkameraadjes en vooral heel veel op schoot kunnen liggen. Ik kreeg meer ervaring in het leegdrukken, dat ging steeds gemakkelijker en sneller en hoewel ik haar op dat moment dan wel steeds pijn moest doen, nam zij mij dat niet kwalijk, want een paar minuten later kwam ze boven en kwam bij me liggen. Zo´n lief diertje!!!
3 Verschillende dierenartsen hadden haar behandeld, de eerste had het niet eens herkend als een megacolon, de tweede was van mening dat het zelf kon herstellen en de derde dierenarts sprak van een operatie waarbij het verdrikte stuk van de darm verwijderd zou worden, wat misschien zou kunnen helpen. Wat te doen?? Want zo kan het niet langer doorgaan, ik kan moeilijk nog maandenlang dat beestje dagelijks pijnigen. Uiteindelijk de beslissing genomen met Princess naar de dierenkliniek in Trier te gaan, dat is een hele grote kliniek, met veel dierenartsen en specialisten. Daar wilde ik de laatste en beslissende mening horen.
Afgelopen dinsdag had ik afspraak om 15.30 uur, kwam stipt op tijd daar binnengelopen, heb Princess aangemeld, waarop ik nog "een moment" moest wachten. Dat werden dus 1,5 uur!! En in die tijd zag ik mensen binnenkomen, zich aanmelden, naar binnen geroepen worden en weer weggaan, minstens 4, kan ook 5 geweest zijn. Om 17.10 was ik het zat, toen weer iemand die zich net had aangemeld naar binnen geroepen werd, en ben ik naar huis gegaan.
Woensdag met Princess maar weer naar mijn eigen dierenarts, want in een paar dagen tijd was haar anusring heel veel kleiner geworden, waardoor ik er niets meer uit kreeg. Zij is daar onder lichte narcose weer helemaal leeggedrukt en ondertussen vertelde ik het verhaal van de kliniek. De dierenarts heeft mij toen doorverwezen en heeft afspraak gemaakt voor donderdag om 18.00 uur.
Dat liep op rolletjes, moet ik eerlijk zeggen. Omdat ik doorverwezen was naar een specifieke arts in de kliniek, werd ik keurig op tijd naar binnen geroepen en werd Princess bekeken. Ook de röntgenfoto´s die ik bij me had werden bekeken. Deze arts was het in principe eens met de tweede arts waar ik in december was geweest, een megacolon kan zichzelf herstellen, wanneer de druk weg is en blijft. Daarom stelde hij voor onder narcose de anusring wijder te maken. Ofwel door oprekken, danwel door een inkeping te maken. Dus ik ging gisteren zonder Princes maar met een goed gevoel naar huis, want zij zou vandaag dan geholpen worden door de chirurg.
Vanmiddag om 14.30 belde ik op om te vragen of ze al geholpen was en hoe laat ik haar zou kunnen halen. Toen kreeg ik na een paar minuten wachten te horen dat de chirurg niets voor haar kan doen, omdat ze geen sluitspier heeft en hij adviseerde haar in te laten slapen. Dat had ik niet verwacht en was een behoorlijke klap in mijn gezicht, figuurlijk gesproken. Maar ik wist wat mij te doen stond en ben met Nadiri in de auto gestapt en naar Trier gereden. Ik heb altijd tegen iedere dierenarts gezegd dat ik haar alle kansen geven wilde die ik haar kon geven, nu was er een dierenarts die zei dat er geen kansen meer over waren, want een sluitspier groeit niet meer aan en geen operatie die daar iets aan verandert. Ik ben met haar in Trier beland, omdat ik duidelijkheid wilde, een laatste en beslissende mening. Die heb ik gekregen. Niet de beslissing waar ik op gehoopt had, maar wel duidelijk.



Lieve, lieve Pincess

Jij stal mijn hart zoals maar één enkele kat voor jou dat gedaan heeft. Het heeft helaas niet mogen zijn, maar jij hebt mij in jouw korte leventje veel plezier gegeven en ik kan alleen maar hopen dat ik jou een klein beetje geluk heb kunnen geven.
Zoals Nadiri vanmiddag tegen mij zei: nu ben je in de kattenhemel, hoef je geen pijn meer te hebben en kun je spelen met de babypoesjes.
Ik zal je missen!!!


Liefs, Sandra.

Veel gebeurd, lang verhaal

Ik werd er even vriendelijk op gewezen dat het wel weer eens tijd wordt voor een update (dankjewel Anja) en daar ben ik het helemaal mee eens, het is alweer lang genoeg geleden dat ik wat geschreven heb.
Allereerst wil ik melden dat het met Cloud weer goed gaat. Hij heeft enige tijd tabletjes op natuurlijke basis gekregen om hem iets meer te ontspannen, plus hij heeft geaccepteerd dat hij nu alleen is. Dus de rust is wedergekeerd op het erf voor het huis. Vooral overdag is Cloud weer helemaal de oude en hoeven we onszelf niet meer op te sluiten in huis. ´s Nachts mist hij zijn zusje nog wel eens en wil hij soms nog wel een beetje piepen, maar niet meer zo extreem dat het ons wakker houdt en zeker niet zo heftig dat hij nu nog weg zou moeten. Cloud blijft gewoon bij ons.
Een vriendin van mij was, een week voordat ik naar Nederland zou, lelijk gevallen van een ladder. Gebroken arm, gebroken rug (gelukkig stabiel, waardoor zij nog wel kan lopen) en een hematoon in haar heup. Dat betekende voor haar natuurlijk een paar dagen ziekenhuisverblijf en in die week ging ik iedere dag ´s morgens en ´s avonds haar katten verzorgen. Aangezien zij er ruim 40 heeft rondlopen, kostte mij dat een enorme hoeveelheid tijd. En tussendoor wilde ik haar natuurlijk ook in het ziekenhuis bezoeken. Kortom enorme stress en nog meer werk. Zij had bij haar thuis een katje wat zeer intensieve verzorging nodig had, dus dat diertje heb ik mee naar huis genomen, want het wilde niet zelf eten en moest iedere paar uur dwangvoedering hebben. Gelukkig begon het diertje al snel nadat zij hier was weer zelfstandig te eten, wat haar verzorging een stuk makkelijker maakte met alleen maar 2x per dag medicijnen.
Toen ik eenmaal naar Nederland kon voor mijn bowlingtoernooi en ruime week vakantie, was ik daar ook echt hard aan toe! Maar helaas liep die week anders dan gedacht. Het bowlingtoernooi ging goed, maar nét niet goed genoeg, ik heb nét de finale niet gehaald. Die zaterdagavond bij Anja was ontzettend gezellig (ook daarvoor nogmaals hartelijk dank!). De dagen daarop heb ik het nog prima naar mijn zin gehad, hier en daar wat vrienden bezocht en lekker rustig aan gedaan. Maar de woensdag vertelde Ketu mij dat de moederpoes, die op dat moment in de logeerkamer zat, de hele dag niet had gegeten en dat is niet goed voor een kat die 2 kittens van een kleine 4 weken zoogt. Hij zou de volgende dag met haar naar de dierenarts. Helaas bleek Tipsy donderdagochtend, toen Ketu ging kijken, al overleden. Dus daar zat hij met 2 kittens die ineens flesvoeding nodig hadden wat hij nog nooit gedaan heeft. Dus uiteindelijk heb ik donderdag mijn boeltje gepakt en ben weer terug naar huis gekomen, 3 dagen eerder dan gepland was. Ketu had Tipsy diezelfde dag nog naar de dierenarts gebracht om door te laten sturen naar het lab, om de doodsoorzaak te laten onderzoeken, maar een paar dagen later zag ik dat het met een van de kittens niet goed was en de symptomen die ik zag, herkende ik van vorig jaar. Parvo. Ik wilde het niet geloven, snapte het ook niet, want bij mijn weten was de logeerkamer schoon en bovendien had ik daar eerder ook al katten in gehad die niet met dat virus besmet waren geraakt, dus ik dacht dat we het redelijk onder controle hadden. Maar een paar dagen later kwam de uitslag van het lab met het bericht dat het inderdaad Parvo was. BALEN!!!!!!! Meer nog dan alleen balen, ik was heftig gefrustreerd, omdat we kort daarvoor nog die 4 kittens hadden die zo ziek binnengekomen waren en die we erdoor gekregen en alle geplaatst gekregen hebben. Vervolgens komen gezonde katten binnen die hier ziek worden en sterven, daar doe ik het niet voor! Ik wil goed doen voor de dieren!! Kortom, allerhoogste tijd de logeerkamer en waskeuken op te knappen en op die manier het virus zoveel mogelijk weg te krijgen.
In die paar dagen dat ik weg was, is mijn vriendin opgenomen in een ander ziekenhuis, omdat haar gebroken arm geopereerd moest worden. De verzorging van haar katten viel uiteraard op anderen en na thuiskomst heb ik daar ook weer aan meegeholpen. Gelukkig gaat het met haar nu weer een stuk beter. Ze is alweer bijna 2 weken thuis en alles geneest langzaam aan. Zij heeft nog wel veel hulp nodig, maar kan en doet ook al veel zelf.
Met de beesten hier gaat het momenteel best wel goed. Zoals ik al zei had ik in de dagen voor mijn vertrek nog 4 katten geplaatst, en in de afgelopen 2 weken zijn er nog een paar weggegaan of besproken. 12 Hebben we er nu nog, waarvan 7 van onszelf, 1 besproken, 1 onplaatsbaar (die gaat zodra het voorjaar echt aanbreekt de stal in) en dus nog maar 2 die te plaatsen zijn en 1 waarvan ik nu nog niet zeker weet of hij gezond is of niet, dat is Carlos. Carlos heeft 4 weken geleden een snaptest ondergaan en daarbij gaf de test een hele lichte reactie op leukemie, maar niet overtuigend. Daarop heeft de dierenarts hem toch ingeent en zouden we de test na 4 weken, voor de 2e inenting nog eens herhalen. Vandaag was ik met Carlos bij de dierenarts voor bloedafname, maar voor deze keer wil ik het bloed naar het lab laten sturen om de grootst mogelijke zekerheid te hebben, dus over een paar dagen weten we of hij wel of geen leukemie heeft. Sabrina is het laatste katje van het nest kittens wat wij begin februari nog in de waskeuken hadden zitten. Zij is besproken door een collega van Ketu. Doordat zij hier binnenkwam met een zeer zwaar ontstoken oogje vanwege niesziekte, heeft zij dat oogje verloren en dat wordt vrijdag dichtgenaaid, wanneer zij haar 2e inenting krijgt en daarna gaat zij naar haar nieuwe eigenaren.
Hans en Jeckyl zijn de 2 katers die nog te plaatsen zijn, Hyde is de kat die ik waarschijnlijk eind van de maand naar buiten wil doen.
Buiten Princess hebben we voor de verandering eens geen katten die speciale zorg behoeven, bovendien slinkt het aantal langzaam aan, dus heerst er enigszins rust in huis sinds hele lange tijd. Princess wordt een heel eigen verhaal, want morgen heb ik afspraak met haar in de kliniek in Trier en kan ik alles mooi op een rijtje zetten met het uiteindelijke resultaat.
Dus tot gauw maar weer!

Groetjes, Sandra.

Zware tijden, maar met een lichtpuntje

De eerste maand van 2008 was geen leuk begin van het nieuwe jaar. Teveel sterfgevallen in korte tijd, een hele hoop te verwerken.
Een week nadat wij Tessa hebben laten inslapen, drong het ineens tot Cloud door dat het toch niet zo leuk is alleen. Zo goed als het de eerste week ging, zo moeilijk heeft hij het nu. Dat begon afgelopen dinsdagnacht. De hele nacht niets anders dan piepen, janken en huilen als een wolf. Bovendien deed meneer zelf de voordeur open en vond het kattenvoer en Oscar in de keuken, met als gevolg dat Oscar er nu ook niet meer is. Dit betekent dat wij nu altijd de voordeur op slot hebben, ook als we thuis zijn.
Na een slapeloze nacht, was het woensdag ochtend tijd om de rit naar Nederland aan te vangen voor de begrafenis van Annelies. Erg heftig, heel veel emoties, maar ontzettend mooi om te zien dat er zoveel mensen kwamen afscheid nemen. Annelies was, is en blijft een zeer geliefd persoon bij heel veel mensen en dat doet een mens goed. Na de gehele dienst een heerlijk etentje bij de Chinees met de familie. Niet alleen lekker eten, maar bovenal heel erg gezellig met heel veel herinneringen aan Annelies. Ketu is daarna terug naar huis gereden, ik ging naar mijn ouders om daar te slapen (had ik toen héél hard nodig!).
Ketu trof een kleine ravage aan voor het huis, want Cloud sloopt nu werkelijk álles! Slopen hebben ze altijd wel gedaan, maar voorheen nooit dingen die vastzaten. De spijlen voor de ramen van de keuken en logeerkamer heeft meneer kapot gebeten, een metalen plaat bevestigd aan de onderkant van de deur hangt er half af, het hek achter op het erf maakt hij steeds weer open om te kijken of hij de houtschuur en stal in kan. En de hele tijd alleen maar janken en huilen. Nadat Ketu tegen 3 uur ´s nachts thuiskwam, heeft hij zich eerst 2 uur met Cloud beziggehouden alvorens hij naar bed ging.
Ik kwam donderdag avond laat ook weer thuis, deze rit had een stuk langer geduurd dan gepland, omdat ik nog moe was van alles en twee keer de auto op een parkeerterrein moest parkeren om te slapen. Na thuiskomst de beestjes verzorgd en naar bed, maar slapen kon ik wel vergeten, vanwege Cloud. Voor ons is het lastig en zielig om aan te horen hoeveel verdriet hij heeft en hoe graag hij onze aandacht wil, maar ik ben zeker ´s nachts gewoon bang dat hij met dat huilen de buren wakker maakt en dat wij daarmee problemen gaan krijgen. Vandaag of morgen maar even bij hen langs om de situatie uit te leggen in de hoop dat ze er begrip voor hebben en geduld tot het beter gaat of wij een andere oplossing hebben gevonden. Als Cloud zich niet aanpassen kan of wil en zo door blijft gaan, blijft er voor ons niets anders over dan hem weg te doen naar een plek waar hij samen met andere honden kan zijn. Ik heb daarom gisteren ook al contact gehad met iemand van een opvanghuis speciaal voor poolhonden. Misschien had hij nog wel suggesties die wij eerst kunnen proberen voordat we drastische beslissingen moeten nemen. Helaas kon hij niet veel meer voorstellen dan wat we al doen. Ik had bij de dierenarts om een kalmerend middel gevraagd, in ieder geval voor de nachten, zodat hij, wij en iedereen kan slapen. maar de dierenarts zag dat niet zo zitten, omdat de meeste middelen de bloeddruk verlagen en Cloud altijd buiten is, dat kan gevaarlijk worden als hij te koud wordt. Wel heb ik pilletjes meegenomen op natuurlijke basis waardoor hij zich iets meer kan ontspannen en ´s avonds krijgt hij van mij een homeopatisch middeltje wat zou moeten helpen bij het inslapen. Middelen op natuurlijke basis vind ik altijd goed, maar een klein nadeel daarvan is dat die pas na een paar dagen gaan werken, dus tot nu toe heeft het nog niet veel effect.
Dit zijn de zware tijden, maar zoals ik in de titel al zeg, is er ook een lichtpuntje. Met de kittens in de waskeuken gaat het goed! Afgelopen zaterdag had ik afspraak met een familie die wilde graag weer een kater hebben. zij hadden 12 jaar geleden een nestje van 4 katjes gevonden, die met de fles grootgebracht en na plaatsing van 3 stuks zelf eentje gehouden. 12 Jaar later hebben ze hem in moeten laten slapen wegens nierfalen. Dit verhaal zegt mij dat ze goed zijn voor de dieren die ze hebben, goede verzorging en niet onnodig laten lijden. Bovendien hebben ze geduld. Mevrouw heeft mij eerst al 2x gebeld alvorens de afspraak stond en aangezien de kittens op het moment van telefoneren nog erg ziek waren, wilde ik hen de diertjes pas een week later laten zien. Afgelopen zaterdag kwamen ze dan en ze hebben bijna 1,5 uur in de waskeuken gezeten, namen de tijd en hadden het geduld om de dieren naar zich toe te laten komen. Uiteindelijk bleek mevrouw heel veel interesse te hebben in een kortharig grijs katertje en de kinderen juist in het langharige katertje. Ondanks dat ze op zoek waren naar 1, hebben ze onderling geen besluit kunnen nemen welke het dan moest worden, dus nemen ze alletwee! Gisteren was ik met de kittens bij de dierenarts en zijn ze ingeent. Vanmorgen belde mevrouw om te vragen hoe het met hen gaat en hebben we de afspraak gemaakt dat ik ze a.s. woensdag naar hun nieuwe huis ga brengen.
Ook met alle andere dieren gaat het goed. Geen ziektes, geen verdere grote problemen, behalve Cloud dan. Alleen heeft Ava in ieder geval last van diarree, haar zal ik eerst eens ontwormen om te kijken of het daarmee beter wordt of dat er toch iets anders aan de hand is, maar verder eet ze gewoon goed, is energiek en vertoont geen symptomen van een of andere ziekte.
Ook Princess eet uitstekend, kan helaas nog steeds niet zelf poepen, dus haar moet ik dagelijks uitdrukken. Dat vindt ze niet leuk natuurlijk, maar wanneer ze klaar is, komt ze toch snel daarna weer bij me liggen, dus ze is niet haatdragend. Wanneer zij geen last van buikpijn heeft, is het een doodnormaal kitten van ruim 5 maanden. Ontzettend speels, heel erg aanhankelijk, een lief en rustig karakter, kortom naar mijn idee een geweldig katje, waarvan ik hoop dat het met haar darmen toch nog goed komt.
Nog een week, dan heb ik mijn weekje vakantie bij mijn ouders. Princess neem ik dan mee, zodat Ketu niet voor de vervelende klus staat haar uit te drukken. Het kitten wat ik dan nog over heb in de waskeuken, gaat zo lang naar een vriendin die ook nog het broertje heeft (hij is daar omdat hij nog altijd dwangvoedering nodig heeft en niet zelf wil eten), dus Ketu heeft buiten Cloud dan geen dieren in huis die speciale zorg nodig hebben. Ik kijk er al helemaal naar uit, heerlijk een week met Nadiri bij oma en opa. Een bowlingtoernooi gooien, een gezellig avondje met de leden van Lieve Hunties en verder niets anders dan vrienden en familie bezoeken en leuke dingen doen.

Groetjes, Sandra.

Annelies

Woorden schieten tekort. Met geen pen is te beschrijven welk een leegte jij achterlaat.
Lief; warm; krachtig; meelevend; zorgzaam; altijd positief; sterk; nooit een onvertogen woord, wat er ook op jouw pad kwam. Zelfs een hersentumor van de aggressiefste soort, deed jou nog niet klagen, liet jou zoveel mogelijk genieten van de tijd die nog restte. Je kwam naar ons, ging met Anja naar IJsland, mocht nog genieten van een concert van Clouseau in Antwerpen.

Lieve, lieve Annelies rust zacht lieve schat! Lijden hoeft niet meer en in onze harten leef je voort als die lieve vrouw die ik heb mogen leren kennen.

In Memoriam

Chila of Faily di Tipo

Tessa

04.09.00 - 21.01.08

Lieve Tessa,

Ruim 7 jaren mocht jij bij ons zijn, heb je ons weliswaar af en toe ergernis bezorgd, maar vooral liefde en plezier gegeven. Vandaag is daar een einde aan gekomen, maar ook aan de pijn. Een tumor ter grootte van een kinderhoofdje in jouw buikholte was totaal vergroeid aan bijna al jouw organen op een dusdanige manier dat de dierenarts deze er niet meer uit kon halen. Jij laat een grote leegte achter op ons erf, bij jouw broer Cloud en bovenal in onze harten. We zullen je missen!

Even gal spuien

Telegraafbericht van vandaag 16-01-08: Reuzenkat van 27 mille

http://www.telegraaf.nl/binnenland/3037589/_Reuzenkat_van_27_mille__.html?pageNumber=2

Ik vind het ronduit belachelijk dat deze mensen zo ongelooflijk veel geld uitgeven om één kat aan te schaffen! Niet alleen het enorme aankoopbedrag, maar daarbij nog eens alle kosten om het dier overgevlogen en ingevoerd te krijgen. Wij als vereniging zouden met zo´n bedrag in één klap uit de schulden zijn en nog een reserve overhouden om nog meer dieren mee te kunnen helpen. Ook in NL kampen de asiels en opvangcentra met geldtekort. Deze mensen hadden er véél beter aan gedaan dat geld te doneren aan instanties die vele katten helpen en redden. Dat is dierenliefde. Deze mensen zijn geen dierenliefhebbers, maar sensatiebeluste, onverantwoordelijke lui, die broodfokkers stimuleren hun achterlijke werk voort te zetten.

Ik heb dit stukje niet voor niets "even gal spuien" genoemd, want het gaat hier nu even niet zo lekker met de beestenbende, vooral met de kittens. Bij binnenkomst waren ze al ziek, na een korte tijd behandelen met antibiotica leek de niesziekte verdwenen, maar na dat ik ze in een andere ruimte moest zetten kwam dat twee keer zo hard terug met als gevolg dat ik nu alweer 2 dagen achtereen naar de dierenarts moest en morgen weer. Eentje was er zó slecht aan toe, dat ik dacht dat hij het niet zou redden. Hem spuit ik momenteel 2x per dag vocht onder de huid en hij krijgt dwangvoedering, dat werkt want hij heeft weer een beetje meer energie, spint enorm zodra ik hem aanraak en wil niet meer in zijn kooi opgesloten zitten, maar eten en drinken doet hij nog niet of in ieder geval véél te weinig. De andere 3 lopen ook stevig te snotteren en hebben verminderde eetlust.

Princess is een heerlijk diertje met veel levenskracht en speelsheid, maar bij haar lukt het maar niet normaal te poepen. Dagelijks moet ik haar leegdrukken en dat doet haar zoveel pijn, dat ze mij nu begint te bijten en krabben wanneer ik met haar bezig ben. Ondanks speciaal voer, laxerende pasta, volle melk en koffiemelk wordt haar ontlasting niet dunner en omdat ik niet meer weet wat anders te doen, krijgt zij nu zelfs pure zonnenbloemenolie door haar eten en koffiemelk. Zelfs dat mag niet baten.

Nadiri verraste mij eergisteren nadat zij van kleuterschool thuis was gekomen door te zeggen dat zij later als zij groot is net als ik wil worden. Zij wil ook zieke katjes weer gezond maken. Dat deed en doet nog steeds mijn hart enorm groeien natuurlijk!!! Wat zij ook gaat doen, belangrijkste is dat zij er gelukkig mee is, maar als zij daadwerkelijk iets met dieren gaat doen, moet zij ook tegen stress en teleurstellingen kunnen. Want het is toch wel erg frustrerend wanneer je doet wat je kunt en de diertjes er toch niet zo op vooruitgaan als je zou willen, zoals nu het geval is met de kittens en Princess.

Hopelijk kan ik de volgende keer betere berichten brengen.

Groetjes, Sandra.

In de lappenmand

Gaat het eindelijk redelijk goed met de beestjes, zitten wij zelf in de lappenmand. Afgelopen weekend was Nadiri de eerste, zaterdagnacht overgegeven, zondag diarree en ook weer overgeven. Maandag en dinsdag is zij thuisgebleven, hoewel zij geen last meer had van haar maag, maar ze klaagde over een beetje hoofdpijn. Zondagnacht en maandag was Ketu aan de beurt en is maandag dan ook thuisgebleven. Afgelopen nacht heb ik bijna niet geslapen omdat ik alleen maar misselijk ben geweest. Dat gevoel is nu ook nog niet weg en door gebrek aan slaap voel ik mij bovendien slap en futloos.
Gelukkig komt vanmiddag een vriendin om te helpen in huis, zo wordt er toch nog een beetje schoongemaakt, want dat houdt natuurlijk niet op met zoveel beesten in huis.
Met de beestjes gaat het, zoals gezegd redelijk goed, maar ook nog niet 100%. Princes kan nog steeds niet zelf haar behoefte doen en moet dagelijks leeggemaakt worden, wat voor haar heel pijnlijk is. Morgen moet ik voor nacontrole weer met haar naar de dierenarts.
De 4 kittens in de waskeuken niezen allemaal nog regelmatig. Wanneer ik morgen dan toch bij de dierenarts ben, zal ik nog weer Feliserin meenemen, dat is een serum tegen niesziekte, kattenziekte en kattenleukemie.
Met het katertje wat ik vorige week naar zijn nieuwe eigenaren gebracht heb, gaat het heel goed. Dat was een plaatsing zoals ik ze zelden meemaak en er graag veel meer van zou willen!! Ondanks nieuwe mensen, nieuw huis en hond, kwam het beestje volledig op zijn gemak uit de carrier gelopen, ging op onderzoek uit, snuffelde wat aan de hond en ging vervolgens heerlijk op schoot liggen. Omdat hij de dag daarvoor nog bij de dierenarts geweest was en daar antibiotica en ook Feliserin gespoten had gekregen tegen zijn niesziekte en daarna snel uit de virusomgeving bij mij weggegaan was, is hij heel snel opgeknapt. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij nu gezond is en ook zo blijft. Bovendien heeft hij het prima naar zijn zin waar hij nu is en dat is het meest belangrijke!

Volgende keer meer, wanneer er weer iets te melden valt.

Groetjes, Sandra.

Jippie!!!

Gisteren was ik met 7 katten bij de dierenarts. Het is niet ongebruikelijk dat ik meerdere katten tegelijk meeneem, maar zoveel gebeurt gelukkig toch niet vaak. Het is de tijd waard geweest, want alles is in orde en daar ben ik blij om. Als ik een nestje kittens heb, laat ik er daarvan normaal gespoken 1 testen op Aids en Leukemie en als die negatief is, is er geen reden de andere ook te laten testen. Zo ook gisteren, ik had 4 kittens uit 1 nest mee, daarvan is er eentje getest en negatief. Wel hebben ze alle 4 lichte niesziekte, maar dat is makkelijk genoeg te behandelen en daar ben ik dus ook druk mee bezig.

Dan had ik nog een iets ouder katertje bij me, ook hij testte negatief en hem breng ik later vanmiddag naar zijn nieuwe baasjes, dat is altijd leuk om te doen. Zeker in dit geval, want dit katje gaat naar een kennis van mij van wie ik weet dat zij stapelgek is met allerhande dieren, daar heel goed voor zorgt en bij twijfel de dierenarts of mij raadpleegt. Bovendien kan ik hem regelmatig bezoeken.

Princess is een jonge pers die mij ongeveer 4 weken geleden gebracht werd met enorm zware diarree, zo heftig zelfs dat haar hele anus een grote wond was door dat het constant vochtig was met al die zooi die in haar vacht bleef zitten. De wond groeide vrij snel dicht en ook de diarree kregen we snel weg, maar daardoor heeft zij nu wat ze hier noemen een megacolon. De dierenarts heeft mij uitgelegd dat het uiteinde van de dunne darm enorm is uitgerekt en veel te groot geworden is, daardoor kan het arme diertje haar ontlasting niet goed kwijt. Ze gaat op de bak en heeft wel de drang, maar het komt er gewoon niet uit, omdat de dunne darm als een zak achter haar anus alles opvangt. Dat moet dus dagelijks leeggedrukt worden, wat voor het diertje heel pijnlijk is. Ook Princess testte negatief, de dierenarts heeft haar darmen weer leggedrukt, waarna zij weer goede eetlust had en ik haar gistereavond nog weer eens leegedrukt heb, want het was alweer dik geworden. In dit geval kunnen we niets anders doen dan haar zoveel mogelijk helpen en hopen dat de darmen zich in de loop van de tijd nog zover herstellen dat ze wel weer normaal op de bak kan.

Als laatste had ik onze eigen Rudra meegenomen, omdat mij afgelopen dinsdag opgevallen was dat hij weer moeite had met plassen. Een paar maanden geleden had hij dat probleem ook al en toen had hij een klein kristalletje in zijn urinebuis vastzitten, dus dacht ik dat dat weer het geval was. Deze keer is er een röntgenfoto gemaakt van zijn blaas, maar daar was niets bijzonders op te zien, geen steentjes, kristallen of gruis. Dus heeft hij een spuit langwerkende antibiotica voor 2 weken en een pijnstiller gekregen. Hem moet ik de komende tijd in de gaten houden, of het goed gaat met plassen en hij moet een speciale pasta nemen die zijn urine wat zuurder maakt, waardoor kristallen minder kans hebben te vormen. Het probleem is dat meneer die pasta niet wil en dieetvoer vindt hij ook niet lekker.

Al met al kostte het bezoek gisteren een hoop tijd en geld, zowel voor mijzelf als voor de dierenbeschermingsvereniging. Maar het is het wel waard gebleken, want 1 katje is al besproken en de rest kan ook weg wanneer ze niet meer niesen en helemaal gezond zijn.

Groetjes, Sandra.

Een nieuw jaar, een nieuw begin?

Nee, zeker niet wij gaan gewoon door! Helaas zijn wij 2008 begonnen met een sterfgeval. Het ratje wat wij 1,5 jaar geleden gevonden hebben is niet meer, maar aangezien wij niet wisten hoe oud het was toen het bij ons kwam, lijkt het waarschijnlijk dat hij gewoon oud genoeg geworden is. In ieder geval was hij niet ziek en heeft hij niet hoeven lijden, hij is rustig ingeslapen.

Het normale leven is weer begonnen. Ketu is aan het werk, Nadiri is op kleuterschool en ik heb het huis weer voor mij alleen. Vanmiddag moet Nadiri weer naar logopedie. Dan nog wat boodschapjes doen, dus de middag is weer druk bezet.

Met de eigen en opvangkatten gaat alles naar wens en morgen wil ik met alle kleintjes naar de dierenarts om ze te laten testen. Wanneer ze gezond bevonden worden, hebben we voor 1 in ieder geval al een nieuw tehuis en de andere kittens zullen ook makkelijk genoeg te plaatsen zijn na een advertentie. Maar dat is later allemaal, nu moet ik eerst de bakken verschonen en de beestjes verzorgen.

Groetjes, Sandra.

Gelukkig Niewjaar!

De allerbeste wensen voor 2008 names Ketu; Sandra en Nadiri en alle dieren in onze huishouding!